Journal of Inflammatory Diseases
Volume:11 Issue: 2, 2007

شوید و کرفس در درمان بیماری های کبدی استفاده می شوند، اما اثر احتمالی آنها بر فعالیت این غده بزرگ مطالعه نشده است.
مطالعه به منظور تعیین اثرات عصاره هیدروالکلی دانه های شوید و کرفس بر فعالیت آنزیم‎های کبدی رت انجام شد.
مواد و روش‎‎‎ها: این مطالعه تجربی در سال 1381 در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. ابتدا عصاره دانه های شوید و کرفس تهیه و توسط GC/MS آنالیز شد. عصاره دو گیاه با دوزهای مختلف و زمان‎های متفاوت به صورت داخل صفاقی در رت تزریق گردید و تغییرات فعالیت آنزیم‎های کبدی شامل آلکالن فسفاتاز (ALP)، گلوتامات آکسالواستات ترانس آمیناز SGOT)) و گلوتامات پیروات ترانس آمیناز SGPT)) تعیین شد. داده ها با آزمون آماری تی تجزیه و تحلیل شدند.
د-کارون و د- لیمونن ترکیب عمده عصاره شوید و د- لیمونن و میرسن ترکیب عمده دانه های کرفس بود. فعالیت سرمیSGOT وSGPT 24 ساعت پس از تزریق 500 میکرو لیتر بر کیلوگرم عصاره شوید به ترتیب 8/12 و 7/8 درصد و در مورد کرفس 6/11 و 52/10 درصد کاهش یافت و بعد از تزریق 1000 میکرو لیتر بر کیلوگرم عصاره شوید 7/13 و 6/11 درصد و برای کرفس 6/12 و 9/12 درصد کاهش یافت (05/0p<). با افزایش زمان به 168 ساعت، کاهش فعالیت آنزیم هایSGPT، SGOT و ALP به ترتیب برابر 21، 4/18 و 5/13 درصد شد (05/0p<).
مواد مؤثره گیاهان شوید و کرفس احتمالا با آثار آنتی اکسیدانت یا کاهش تولید رادیکال های آزاد سبب تثبیت غشاء سلول های کبدی و کاهش آزادسازی آنزیم به خون می گردد.

گیاه بابونه ماده فلاونوئید دارد که اثرات شبه بنزودیازپینی از خود نشان می‎دهد؛ بنابراین ممکن است در درمان علائم ترک اعتیاد مؤثر باشد.
مطالعه به‎ منظور تعیین اثر عصاره بابونه بر علائم قطع مصرف مرفین در موش سوری انجام شد.
این مطالعه تجربی دو مرحله ای در سال 1384 در دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد. 30 راس موش سوری نر به دو گروه سالین (شاهد) و مرفین تقسیم شدند. گروه مرفین با تزریق زیر جلدی مرفین به مدت 4 روز (10، 20 و 40 میلی‎گرم بر کیلوگرم) معتاد شدند. سپس به 4 زیرگروه تقسیم شدند. یک گروه فقط مرفین دریافت کردند به سه گروه دیگر (گروه بابونه) در روز چهارم،30 دقیقه قبل از تزریق نالوکسان عصاره بابونه (10، 20 یا 30 میلی ‎گرم بر کیلوگرم) تزریق شد و علائم ترک اعتیاد برای 30 دقیقه بعد از تزریق نالوکسان (5 میلی‎گرم بر کیلوگرم) مطالعه شد. در مرحله دوم30 راس موش دیگر مشابه مرحله اول سالین، مرفین و عصاره بابونه دریافت کردند منتهی مرفین و نالوکسان دریافتی یک دوز منفرد 50 میلی‎گرم بر کیلوگرم بود. در تمام گروه ها 3 ساعت بعد از آخرین تزریق مرفین، نالوکسان تزریق شد و علائم ترک به مدت 30 دقیقه مطالعه شد.
تجویز بابونه در هر سه دوز توانست علائم ترک اعتیاد (تعداد پرش، صعود کردن، ایستادن روی دوپا و کاهش وزن) را در هر دو حالت مصرف حاد و مزمن مرفین به طور معنی داری نسبت به گروه مرفین کاهش دهد.
عصاره بابونه می تواند بسیاری از علائم سندرم ترک اعتیاد به مرفین را در موش سوری نر کاهش دهد.

کنترل درد از اهداف بی هوشی است و بلوک داخل وریدی یک روش ساده بی هوشی موضعی است که در اعمال جراحی اندام جای گزین بی هوشی عمومی می شود.
مطالعه به منظور مقایسه اثر محل تزریق ماده بی حس کننده موضعی در بلوک داخل وریدی بریدگی اندام فوقانی انجام شد.
این کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور در سه ماه پایانی سال 1382 در بیمارستان شهید رجایی قزوین انجام شد. 100 بیمار با کلاس بی هوشی I و II که دچار صدمه اندام فوقانی شده بودند به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول ماده بی حس کننده در قسمت دیستال و در گروه دوم در قسمت پروگزیمال عضو صدمه دیده تزریق شد. داده ها با آزمون های آماری مجذور کای و ناپارامتریک تجزیه و تحلیل شدند.
به دنبال تزریق ماده بی حس کننده، بی دردی در گروه پروگزیمال تفاوتی با گروه دیستال نداشت. میانگین شروع بی دردی در گروه دیستال 57/0±17/4 دقیقه و در گروه پروگزیمال 55/0±19/5 دقیقه و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود(001/0p<). شیوع هماتوم در هر دو گروه یکسان بود.
تزریق ماده بی حس کننده موضعی در پروگزیمال عضو صدمه دیده به منظور بلوک داخل وریدی عصب، روشی ایمن بوده و به اندازه تزریق در قسمت دیستال مؤثر است.

خوددرمانی، مصرف داروهای تاریخ گذشته و نگه داری داروها در شرایط نامناسب، سبب نابودی منابع و تهدید سلامت جامعه می شود.
مطالعه به منظور تعیین مقدار داروهای موجود در منازل و علل نگه داری آنها در شهرک مینودر قزوین انجام شد.
این مطالعه توصیفی بر روی 85 خانوار از بلوک های واقع در شهرک مینودر قزوین در سال 1385 انجام شد. داروها براساس OTC (تجویز بدون نسخه) بودن، مصارف بالینی، تاریخ اعتبار و شرایط نگه داری ارزیابی شدند.
%4/82 افراد دارو در منزل نگه داری می کردند، بدون آن که در حال مصرف آن داروها باشند. از مجموع داروها %1/73 قرص ها، %98 کپسول ها، %5/75 پمادها، %1/83 قطره ها، %54 شربت ها، %25 شیاف ها و کل آمپول های موجود در منازل به داروهای غیر OTC اختصاص داشت. عمده ترین شکل داروهای تاریخ گذشته مصرفی، قرص بود و در این میان داروهای گوارشی بیش ترین رقم را در میان دسته داروهای مختلف به خود اختصاص داده بود. شرایط نگه داری داروها به سلیقه شخصی بود و هیچ ارتباطی با نوع و شکل دارو نداشت.
با توجه به یافته ها، اطلاع رسانی برای مصرف صحیح داروها ضروری به نظر می رسد تا از پیدایش عوارض جانبی و غیر مؤثر شدن آنها در درمان جلوگیری شود.
کلیدواژه ها: داروها، خوددرمانی، داروهای بدون نسخه

خون‎ریزی زایمانی یکی از علل عمده مرگ و میر مادران است و اولین قدم در کاهش میزان خون‎ریزی مرحله سوم زایمان استفاده از داروهای یوتروتونیک است.
مطالعه به منظور مقایسه کارایی و عوارض اکسی‎توسین وریدی و سنتومترین عضلانی در اداره مرحله سوم زایمان انجام شد.
مواد و روش‎ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور که در سال 1384 در بیمارستان کوثر قزوین انجام شد، 800 زن که حاملگی تک‎قلو و زایمان واژینال داشتند در دو گروه قرار گرفتند. گروه اول 1 میلی‎لیتر سنتومترین عضلانی و گروه دوم 10 واحد اکسی‎توسین وریدی پس از خروج شانه قدامی جنین دریافت کردند. سطح هموگلوبین قبل و 24 ساعت پس از زایمان اندازه گیری شد. مدت زمان مرحله سوم زایمان، نیاز به تکرار داروی یوتروتونیک، نیاز به خروج دستی جفت و عوارض جانبی نامطلوب مادری شامل تهوع، استفراغ، سردرد، افزایش فشار خون در هر دو گروه ثبت و داده ها با آزمون آماری مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها: میانگین افت هموگلوبین در گروه اکسی‎توسین 54/2±7/3 درصد و در گروه سنتومترین 49/2±6/3 درصد بود که این اختلاف از نظر آماری معنی‎دار نبود. از لحاظ نیاز به تزریق مجدد داروی یوتروتونیک، مدت زمان مرحله سوم زایمان، نیاز به خروج دستی جفت و نیز عوارض جانبی مادری، تفاوت آماری معنی‎داری بین دو گروه مشاهده نشد.
نتیجه گیری: اکسی‎توسین وریدی و سنتومترین عضلانی به یک اندازه در پیشگیری از خون‎ریزی مرحله سوم زایمان مؤثر است و عوارض جانبی نامطلوب نیز تفاوت بالینی چشمگیری ندارد.

کاهش خون ریزی حین سزارین در بازگشت سلامتی مادر پس از زایمان تاثیر بسزایی دارد.
مطالعه به منظور مقایسه میزان خون ریزی حین سزارین در باز کردن برش رحمی توسط دست و قیچی انجام شد.
مواد و روش‎ها: این کارآزمایی بالینی یک سوکور، از مرداد 1382 به مدت یک سال بر روی 1000 نفر از زنانی که در بیمارستان کوثر قزوین تحت سزارین قرار گرفتند، انجام شد. زنان مورد مطالعه به طور تصادفی با یکی از دو روش برش رحمی دستی و قیچی سزارین شدند. اطلاعات دموگرافیک، میزان هماتوکریت قبل و 48 ساعت بعد از عمل اندازه گیری و ثبت شد. داده ها با آزمون آماری تی و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها: میانگین افت هماتوکریت 48 ساعت بعد از سزارین نسبت به قبل از عمل در گروه برش رحمی دستی 7/2±36/3 و در گروه برش چاقو 8/2±18/4 بود (001/0p<). متوسط نسبت کاهش هماتوکریت در گروه برش دستی %92/8 و در گروه برش قیچی %99/10 بود(001/0p<). کاهش هماتوکریت %10 و بیش‎تر در گروه برش دستی %42 و در گروه برش با قیچی %6/57 و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (005/0p<).
برش سزارین به روش قیچی نسبت به دست به طور معنی داری باعث افزایش خون ریزی می شود.

رضایت زناشویی از عوامل پیشرفت و دستیابی به اهداف زندگی و افسردگی موجب کاهش انگیزه، فعالیت و پیدایش مشکلات شغلی و خانوادگی است.
مطالعه به منظور تعیین رابطه رضایت از روابط زناشویی با افسردگی در زوجین شهر رفسنجان انجام شد.
این مطالعه تحلیلی در سال 1383 بر روی 300 زوج 18 تا 35 ساله در رفسنجان انجام شد. روش نمونه گیری، چند مرحله ای تصادفی بود. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسش نامه بک جهت تعیین میزان افسردگی و پرسش نامه انریج جهت تعیین میزان رضایت از روابط زناشویی بود که با انجام مصاحبه تکمیل شدند. داده ها با آزمون های آماری مجذور کای، فیشر و پیرسون تجزیه و تحلیل شدند.
شیوع افسردگی در زنان %7/27 و در مردان %7/25 بود و تفاوت بین میزان افسردگی بر حسب جنس، سن و مدت زمان ازدواج از نظر آماری معنی دار بود (04/0p=). %4/85 مردان و %77 زنان به درجات مختلف از روابط زناشویی خود راضی بودند. بین میزان افسردگی و رضایت از روابط زناشویی زوجین رابطه معکوس وجود داشت و هرچه شدت افسردگی در دو جنس مرد و زن بیش تر بود، میزان رضایت زناشویی در آنها کمتر بود (05/0p<).
با توجه به نتایج، توجه خاص برنامه ریزان مسائل خانواده و توسعه برنامه های پرستاری و بهداشت روان برای کاهش و پیشگیری از افسردگی و ارتقای رضایت زناشویی در زوجین پیشنهاد می شود.

اشک ریزش و داکریوسیستیت متعاقب انسداد مجرای نازولاکریمال، شکایت بسیار شایعی است که درمان جراحی آن داکریوسیستورینوستومی (DCR) نام دارد.
مطالعه به منظور تعیین میزان موفقیت DCR به روش آندوسکوپیک و مکانیکی انجام شد.
این مطالعه تحلیلی آینده نگر طی سال های 1379 تا 1383 بر روی 67 بیمار انجام شد. بیمارانی که بر اساس شرح حال، آزمون رگورژیتاسیون، آزمون شستشوی مجرای اشکی و داکریوسینتوگرافی مبتلا به انسداد اولیه مجرای نازولاکریمال بودند، وارد مطالعه شده و با روش DCR آندوسکوپیک به کمک وسایل مکانیکی جراحی شدند. میزان خون ریزی حین عمل، درد، خون ریزی و اکیموز پری اربیت پس از عمل ثبت و میزان موفقیت عمل در دو پی گیری 6 و 12 ماهه بررسی و داده ها با استفاده از آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شد.
میزان موفقیت عمل جراحی در پی گیری 6 ماهه %4/91 و در پی گیری 12 ماهه %5/88 بود. میزان خون ریزی حین عمل، تنها در %4/11بیماران شدید بود و از نظر عوارض نیز در %1/7 بیماران اکیموز پری اربیت مشاهده شد. در سه روز اول پس از عمل درد خفیف یا متوسط در 32 مورد و خون ریزی متوسط از بینی تنها در 2 مورد مشاهده شد.
DCR آندوسکوپیک مکانیکی بدون نیاز به ابزارهای گران قیمت، می تواند به عنوان روش جایگزین DCR خارجی با موفقیت بالا مطرح باشد.

نقش وضعیت تغذیه در عملکرد ریه و همچنین تاثیر مواد ریز مغذی در پهنای گلبول قرمز مشخص شده است.
مطالعه به منظور تعیین رابطه آزمون های عملکرد ریوی با پهنای توزیع گلبول قرمز (RDW) در افراد عادی جامعه انجام شد.
مواد و روش‎ها: در این مطالعه تحلیلی که در سال 1384 انجام شد، 160 نفر از مراجعین به آزمایشگاه بیمارستان بوعلی قزوین که فاقد بیماری داخلی خاصی بودند به صورت تصادفی انتخاب شدند. مصرف سیگار و میزان آن در پرسش نامه ثبت شد. حجم‎ها و ظرفیت های ریوی بیماران با اسپیرومتری و غلظت هموگلوبین و با دستگاه شمارش سلولی به دست آمد. رابطه بین آزمون های عملکرد ریوی و شاخص های گلبول قرمز با استفاده از آزمون رگرسیون خطی و ضریب همبستگی بررسی شد.
رابطه ای مستقیم بین RDW و تعداد بسته سیگار مصرفی وجود داشت که از نظر آماری معنی دار نبود. ولی رابطه بین حجم بازدمی فشاری در ثانیه اول (FEV1) و ظرفیت حیاتی فشاری (FVC) با RDW از نظر آماری معنی دار بود(05/0p<). رابطه معکوس بین 1FEV و تعداد بسته سیگار مصرفی نیز معنی دار بود(001/0p<).
نتایج این مطالعه فرضیه مبنی بر رابطه معکوس بین RDW و عملکرد ریوی را تایید کرد، ولی این رابطه ضعیف بود.

یکی از مشکلات بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوی سیستمیک (SLE)، حوادث قلبی- عروقی زودرس است که عامل خطر مهم در این رابطه لیپوپروتئینa LP(a) است.
مطالعه به منظور مقایسه سطح LP(a) سرم در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوی سیستمیک با افراد سالم انجام شد.
در این مطالعه مورد- شاهدی که درسال های 1382 تا 1384 انجام شد، LP(a) و سایر چربی های خون 30 بیمار با لوپوس تازه تشخیص داده شده در درمانگاه روماتولوژی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد با 30 فرد سالم که هم سن و هم جنس بودند، اندازه گیری و مقایسه شد. تشخیص SLE بر اساس معیارهای ACR و بررسی فعالیت بیماری بر اساس معیار SLEDAIبود و داده ها با زمون های ماری مجذور کای و تی تجزیه و تحلیل شدند.
سن بیماران بین 14 تا 51 سال بود. 25 نفر (%3/83) زن و 5 نفر (%6/16) مرد بودند. بیش ترین تظاهر بالینی بیماران (%96) ضایعه های پوستی و بیش ترین تظاهر آزمایشگاهی ANA مثبت بود. میانگین LP(a) در افراد بیمار 64/32 و در افراد سالم 64/21 میکروگرم بر دسی لیتر و این اختلاف از نظر آماری معنی داربود (015/0p<).
با توجه به یافته ها به نظر می رسد افراد مبتلا به SLE در مقایسه با افراد سالم بیش تر در معرض خطر بیماری کرونری و ترواسکلروز قرار دارند.

تصمیم گیرندگان سازمان ها در سرتاسر جهان برای نصب سیستم های هزینه بر اطلاعات بهداشتی (HIS) تحت فشار هستند. اطلاعات در مورد مزایا و موانع واقعی چنین فن آوری برای خریداری آگاهانه به ندرت وجود دارد و مشکلات بسیاری در طول ارزیابی فن آوری اطلاعات در مراقبت بهداشتی گزارش شده است. به منظور تعیین مشکلات عمده در ارزیابی فن آوری اطلاعات در مراقبت بهداشتی همراه با ارائه دلایل، نتایج و راه حل های ممکن، این پژوهش با استفاده از منابع اینترنتی موتورهای جستجو گوگل، بلاک وال، پاب مد، ساینس دایرکت و سازمان جهانی بهداشت در منابع کتابخانه ای دانشکده پیراپزشکی تبریز انجام شد. این مطالعه نشان داد ارزشیابی زیر ساختار، چارچوب و اجرای HIS در سیستم های سلامت کشورها نقش محوری دارد و پذیرفتن چارچوبی برای ارزیابی فن آوری اطلاعات در مراقبت بهداشتی برای حل مشکلات مؤثر است. بسیاری از مشکلات ارزیابی را می توان در پیچیدگی هدف ارزیابی، پیچیدگی برنامه ارزیابی و انگیزه برای ارزیابی خلاصه کرد. به هر حال اهداف فن آوری اطلاعات به عنوان شالوده برآورده ساختن نیازهای اطلاعاتی برای فعالیت های اجتماعی، اقتصادی و مدیریتی مطرح است. از طرفی به کارگیری اطلاعات حتی در قالب سیستم های اطلاعاتی بدون به کارگیری ابزارهای مناسب تاثیر به سزایی نخواهد داشت. از این رو با شناخت این ابزار که در مقوله فن آوری اطلاعات می گنجد و با تاثیر به کارگیری این فن آوری بر نحوه انجام و گردش کارها و مدیریت، می توان فن آوری نوین را به بهترین شکل مدیریت نمود.

سرگیجه احساس ناخوشایندی است که بیش تر هنگام راه رفتن و حفظ تعادل بروز می کند. شیوع آن در افراد بالای 65 سال %13 تا %38 گزارش شده است. تشخیص سرگیجه مشکل است، زیرا علل متفاوتی دارد که باید از هم افتراق داده شوند. گیجی به طور معمول با علل متابولیک و قلبی- عروقی ارتباط دارد، در حالی که سرگیجه حقیقی مشکل گوشی یا عصبی دارد. مدت سرگیجه به طور معمول طولانی نیست ولی در 4/1 بیماران مسن ممکن است بیش از یک سال طول بکشد. سرگیجه به طور معمول خطر مرگ را افزایش نمی دهد مگر آن که علت آن بیماری قلبی باشد. سرگیجه های شدید و مداوم میزان سقوط و زمین خوردن را افزایش می دهند و سبب کاهش کیفیت زندگی می گردند.

بیماری کاوازاکی یک واسکولیت تب دار حاد کودکان است که خطرناک ترین عارضه آن آنوریسم عروق کرونر می باشد. درمان به موقع در جلوگیری از عوارض خطرناک بیماری نقش اساسی دارد.
در این مقاله، پسری 5/3 ساله با تب بالای 14 روزه همراه با بی اشتهایی، گلو درد، قرمزی دوطرفه چشم ها، تپش قلب، لنفادنوپاتی یک طرفه گردن، زبان توت فرنگی، لب های ترک خورده، قرمزی، تورم و پوسته ریزی انگشتان دست ها و پاها، دل درد و سوزش ادرار معرفی می شود که تحت درمان با پنی سیلین 6.3.3، سفیکسیم و سرم تراپی قرار گرفته است. بیمار پس از مراجعه مکرر به پزشکان مختلف با تشخیص کاوازاکی بستری و تحت درمان با ایمونوگلوبولین داخل وریدی و آسپرین با دوز و مدت کافی قرار گرفت. در بدو درمان و دو ماه بعد مشاوره قلبی به عمل آمده و نوار قلب، رادیوگرافی قفسه سینه و اکوکاردیوگرافی طبیعی گزارش شد. بیمار حدود 7 ماه بعد به طور ناگهانی دچار ایست قلبی- تنفسی شد. در کالبدگشایی، آنوریسم ژانت در شریان نزولی قدامی کرونر چپ (LAD) ناشی از کاوازاکی مطرح شد. لذا توجه بیش تر از نظر تشخیص زودرس و معرفی بیمار مبتلا به کاوازاکی به فوق تخصص قلب کودکان ضروری است.

یافته های رادیولوژیک 10 بیمار مبتلا به آنومالی انسدادی مادرزادی پیشابراه قدامی (8 مورد دیورتیکول ساکولر، 1 مورد اتساع گلوبرلر تمام پیشابراه و 1 مورد اتساع گلوبولر دیستال پیشابراه)، نشان داد که یافته های سیستویورتروگرافی حین ادرار کردن (VCUG) بدون فلوروسکوپی و اورتروگرافی رتروگرید در همه بیماران تشخیصی است.